De dag dat alles veranderde: Het moment dat we kanker hoorden

Ik zit op de bank bij mama. We zitten inmiddels al aan ons 5^e kopje koffie. Ik krijg er kramp van in mijn darmen dus ik besluit de koffie te laten staan. Ik wil niet straks op het toilet zitten terwijl hun thuiskomen. Ik wil horen wat de arts heeft gezegd.

Net op het moment dat ik een darmkrampje weg puf gaat mijn telefoon. Het is Linda, voordat ik het gesprek beantwoord haal ik eerst diep adem en zeg ik in mijn hoofd een schietgebedje.

“Hoi Lin” zeg ik op een snelle toon in de hoop dat ze snel het woord overneemt.

“Aniet, zit mama bij je in de buurt?’ vraagt Linda aan mij.

Ik kijk niet naar mama omdat ik zo subtiel mogelijk wou zijn.

“Ja’ zeg ik snel en ik merk dat mijn ademhaling vertraagt.

Ik hoor aan haar stem dat ze haar emoties maar moeilijk onder controle kan houden.

“Het is niet goed Aniet…, papa is ziek, kanker! Zeg maar niets tegen mama, wij komen nu naar huis. Papa wil het haar zelf vertellen.’

Ik hang op en zei alleen tegen mama dat ze onderweg naar huis zijn, gelukkig heeft ze niets door.

Ik voel een strakke pijn in mijn hart en ik moet mijn pokerface opzetten voor mijn moeder.

Ik wil niets laten merken dus ik zit op mijn telefoon zodat ik haar niet aan hoef te kijken.

Ze is zelf gelukkig druk bezig met haar koeien, en de oogst van haar digitale gewassen in hayday.  

Ik hoor een auto de straat inrijden. Ja het zijn ze, ze zijn er!

Via de vitrage kijk ik door het raam en observeer ik zijn houding en probeer ik aan Lin te zien hoe de stemming is. De sleutel hoor ik in het sleutelgat gaan en de gangdeur gaat open. Papa komt als eerste binnen. Hij blijft in de deuropening staan en kijkt naar mama. Die kijkt hem alleen maar vragend aan. Hij gaat op de bankleuning zitten vlak naast haar. Hij kijkt haar iets langer dan normaal aan. Zonder dat zijn mond iets zegt heeft zijn blik al gesproken.

‘Het is niet goed schat. Ik ben ziek.’

Voordat hij verder gaat legt hij zijn grote hand op haar rug. Anna haar ogen schieten vol vocht en ze geeft een kreet die ik nog nooit heb gehoord.

“Op de scan is gezien dat ik longvlieskanker heb. Oftewel asbestkanker.’

Zegt hij in alle rust. Hij beheerst zijn emoties optimaal. Terwijl mama haar emoties niet langer in de hand heeft. Die begint te huilen. Hij wrijft over haar rug en ik zie zijn ogen mijn richting op kijken. Ik zit tegenover hen op de bank en probeer mij sterk te houden. Ik kijk hem strak aan terwijl ik het vocht dat ontstaat in mijn ogen een halt toeroep.  Hij polst aan mijn lichaamshouding hoe ik dit op pak. Ik sta op, loop naar hem toe en omhels hem stevig. Ik heb hem nog nooit met zoveel kracht een knuffel gegeven. Ik vraag mij af of dit kracht van boosheid is of kracht van liefde.

We zitten diep in onze emoties, we huilen en troosten elkaar en schakelen dan weer op een helder zakelijk niveau over.

Linda legt uit wat de arts precies heeft gezegd. De kans op genezing is er niet.

Maar er is wel degelijk een kans van rekken van tijd. Het valt en staat allemaal met het onderzoek dat nog in het AMC zal plaatsvinden, het weefselonderzoek. Vanuit daar gaan de artsen een plan opstellen. De eerste afspraak in het AVL zal binnenkort plaatsvinden.

Tot die tijd leven wij in hoop in plaats van vrees.