Op mijn blogpagina "Verbonden voor altijd" deel ik maandelijks verhalen en inzichten over het proces van loslaten en vasthouden. Het verlies van een dierbare is een emotionele reis en ik wil een plek bieden waar mensen steun kunnen vinden in hun rouwproces.
Soms vraag je je af: "Geef jij me nou een teken of zit ik gewoon zelf te veel te zoeken?" En laten we eerlijk zijn, als je tegen een mysterieuze veer op straat aanloopt, een vlinder opvallend lang om je heen blijft fladderen, of de lampen plotseling knipperen als je aan iemand denkt, dan is de kans groot dat je even omhoog kijkt en een veelbetekenend "Echt waar?" mompelt.
Rouw is gek. Echt, je denkt misschien dat het een recht pad is—je loopt van punt A naar punt B, beetje verdrietig zijn, beetje tranen, en dan… poef! Weer door. Maar nee, rouw lijkt meer op een achtbaan waar je niet vrijwillig in bent gestapt. Je zit er ineens in, zonder veiligheidsbeugel, en de rit gaat van hoog naar laag, met onverwachte bochten en momenten waarop je denkt: oké, ik stap nu uit… toch?
Heb je weleens een vlinder gezien die net iets te lang om je heen bleef fladderen? Of hoorde je een liedje op precies het moment dat je het nodig had? Misschien dacht je: "Zou dit een teken kunnen zijn?" Het idee dat onze overleden dierbaren tekens sturen, biedt veel mensen troost. En misschien herken je dat ook wel.
Januari. De maand van kale kerstbomen op straat, te strak zittende broeken en goede voornemens die al op dag drie sneuvelen. Maar ook de maand waarin het gemis van onze overleden dierbaren ineens keihard binnenkomt. Hoe kan dat? Hier zijn een paar redenen waarom januari vaak extra zwaar voelt.
Het opruimen van de kledingkast van een overleden dierbare is een van de meest emotionele taken in het rouwproces. Elk kledingstuk roept herinneringen op, maakt het gemis tastbaar en confronteert je met hun afwezigheid. Ontdek hoe je dit moeilijke moment kunt omarmen en er een blijvende, troostende herinnering aan je dierbare van kunt maken.
